Filmy katolicyzm, jezus chrystus

Niezwykła opowieść o polskiej zakonnicy, siostrze Faustynie – uznanej za świętą przez papieża Jana Pawła II, mistyczce i wizjonerce, która w swoim życiu stanęła przed wykonaniem bardzo ważnej misji. Film pokaże nieznane do tej pory fakty i przybliży widzom narodziny niezwykłego kultu Bożego Miłosierdzia, który zyskał popularność na całym świecie.

„Historyja...” ilustrująca wydarzenia Wielkiej Nocy wędrowała przez polskie sceny przez 400 lat. Współcześnie odżyła w latach 60. i 70. Głośna inscenizacja Kazimierza Dejmka ze scenografią Andrzeja Stopki w łódzkim Teatrze Nowym w 1961 r., rok później w Narodowym, grana potem w wielu innych teatrach w kraju i za granicą dała początek pewnej tradycji teatralnej. Piotr Cieplak zerwał z kanonem inscenizacyjnym wytyczonym przez Dejmka i Stopkę. Stworzył misterium na wskroś współczesne, przeniknięte duchem wiary, ewangeliczną prostotą, dotykające podstawowego problemu naszego świata – tajemnicy zła i przemocy. Diabły i anioły są zwykłymi ludźmi, we współczesnych kostiumach, podobnie jak Jezus, który też jest zwyczajnym człowiekiem. Reżyser wprowadził na scenę rockową grupę Kormorany i ostrą muzykę zamiast chórów anielskich. Wykorzystał proste, ale też „głośne” elementy scenograficzne, m.in. w kulminacyjnej scenie walki Jezusa z diabłami olbrzymia stalowa tuleja przetacza się na jedną i drugą stronę, jakby ważyła się szala zwycięstwa w odwiecznej walce dobra ze złem. Inscenizacja nawiązująca do konwencji wielkich widowisk rockowych wzbudziła entuzjazm zwłaszcza wśród młodych widzów.

Opowieść o dwóch aniołach-renegatach Lokim i Bartlebym, którzy za karę zostają zesłani na Ziemię w ludzkiej postaci. Teraz próbują znaleźć lukę w boskim dekrecie, by ponownie powrócić do Nieba.

Naukowiec, specjalista od starożytnych kodów i szyfrów próbuje rozwikłać zagadkę świętego Graala. Aby do niego dotrzeć musi poznać tajemnicę Zakonu Krzyżowców i zmierzyć się z nieuchwytnym mordercą. Ekranizacja bestsellerowej powieści ostatnich lat Dana Browna.

Viridiana (Silvia Pinal) jest młodą zakonnicą mieszkającą w klasztorze, jeszcze czekającą na złożenie ślubów. Na niedługo przed tym wydarzeniem zostaje zaproszona do siebie przez długo niewidzianego wuja (Fernando Rey), który opłacał dotychczas jej pobyt w klasztorze. Namówiona przez siostrę zakonną, postanawia po raz ostatni przed ślubami spotkać się ze światem "zewnętrznym" i odwiedzić mężczyznę. Po kilkudniowym pobycie jednak, okaże się, że pobożna dziewczyna żyjąca w wyimaginowanym, idealistycznym świecie wiary chrześcijańskiej, będzie musiała przedefiniować swój światopogląd.

Świeżo wyświęcony ksiądz, 24 - letni ojciec Amaro zostaje wysłany do małego parafialnego kościółka w Los Reyes w Meksyku, by asystować ojcu Benito. Tuż po przybyciu do miasteczka ojciec Amaro poznaje 16 - letnią piękną Amelię, której religijna dewocja wkrótce niesamowicie oczaruje księdza. Amelia okaże wdać się w swoją matkę Sanjuanerę, która przez wiele lat utrzymywała romans z ojcem Benitem. Amaro wkrótce odkryje, że korupcja jest starą praktyką w kościele w Los Reyes. Ojciec Benito przez długi czas otrzymywał wsparcie finansowe na budowę nowego szpitala od narkotykowego bossa. Inny ksiądz z diecezji - Natalio jest podejrzany o spiskowanie z bojówką z gór. W międzyczasie pomiędzy ojcem Amaro a Amelią rozkwita uczucie, które przekształca się w pasjonujący seksualny związek. Z czasem, sprawy w małej społeczności stają się coraz bardziej skomplikowane, a ojciec Amaro wpada w opresję. Rozdarty pomiędzy boskością i cielesnością, prawością i niesprawiedliwością, ojciec Amaro jest zmuszony zebrać siły, by wybrać życie, które chce wieść.

W wersji twórcy Teatru Wierszalin, Piotra Tomaszuka, pasyjną historię opowiada wikary ze współczesnej parafii na podlaskiej wsi, który postanawia wystawić misterium z parafianami. Tak obsadza role, aby wykorzystać realia życia codziennego wykonawców i podobieństwa ich charakterów do odtwarzanych postaci. „Połączenie przeciwstawnych kategorii estetycznych – wzniosłego i banalnego, religijnej mistyki i rustykalnej prostoty – może stanowić dla widza pewne wyzwanie” – mówi Tomaszuk. Teatr Wierszalin przedstawia historyczne dzieło, posługując się językiem teatru współczesnego. Dramat został zrealizowany w poetyce „teatru śmierci”, zdefiniowanej przez Tadeusza Kantora. Odpowiednikiem reżysera – średniowiecznego „magistra ludens” – staje się Nauczyciel, który wystawia misterium śmierci i zmartwychwstania z pomocą ludzkich figur przypominających szopkowe panopticum. Stają przed nami Strażak, Wdowa, Dziewczyna z walizką, Uciekinier, Urzędnik, Ewanjelista. Oprócz podstawowego źródła literackiego w realizacji spektaklu zostały wykorzystane mało znane staropolskie pieśni wielkanocne i lamenty, opracowane przez Jacka Hałasa – instrumentalistę i wykonawcę muzyki ludowej. Scenograf – Mateusz Kasprzak, tworząc scenografię spektaklu wykorzystał fragmenty malarstwa średniowiecznego i renesansowego autorstwa Giotta, Duccia oraz Hansa Memlinga.